رومیان: هنگامی که چشمه ها با گلاب جاری می شد

شاید رومی ها عطرسازی را ابداع نکرده باشند، اما آن را نامگذاری کردند (پر فیوم = از طریق دود (بخار) ). در یک فاصله زمانی فوق العاده کوتاه (کمتـر از ۱۰۰۰ سال – از لحاظ تاریخـی یک چشم بر هم زدن محسوب میشود)، رم از یـک دهکده کوچک کشاورزی به مرکز جهانـی و پایتخت بلامنازع جهان تبدیل شد. و همچنین، از ریاضت و سختی به رفاه و وفور رسید – با ایفای نقش مهم و مجلل عطر. اگـرچه در مراسم مذهبی به طور مستمـر استفاده می شد، اما در همیـن حـال از عطر بـرای مسح و تدهیـن  بدن نیـز استفـاده می شد. به طور فـراوان، در قـرن اول میلادی روم سالانه حدود ۲۸۰۰ تن گیـاه مُرّ و ۵۵۰ تن کنـدر وارداتی استفاده می کرد. حمـام های عمومی با فـراوانی درجه بنـدی مهمترین چیـز در روم باستان بود که به مراقبت از بدن اختصاص داده شده بود . فکر کنید: مرحم های خوشبـو، روغن ها، عطرها مخصوص پوست، مو – و فضاهای زندگـی. ( غذا باید بواسطه عطرهای تند برای بینـی نیز به همان اندازه ذائقه  کشش و جذابیت داشته باشد.) حتی مکانهای عمومی ممکن است معطـر شوند: امپراتـور نرو آنقدر عاشق گل رز بود که چپق های نقره ای نصب کرده بود تا مهمانان شام خود را با گلاب اسپـری کند. ( طبق افسانه ها ، او یک بار ۱۰۰۰۰۰ پوند بـرای “آبشـار” گلبرگ های گل رز که در واقع یک مهمان را خفه کرد و او را کشت، خرج کرد.) 

فیلسوفانی مانند پلینیوس کبیر استفاده بیش از حد عطر را که برای آن ظروف شیشه ای نفیس  دست ساز ساخته میشد،  محکوم کردند. از قضا ، پلینی در اعتراض خود به عطر؛ کاملا توضیح میدهد که چرا ما تا به امروز عطر را دوست داریم:

عطرها به درد بخورتـر از اشیا لوکس بودند. زیرا مروارید و جواهرات به وراث میرسید و لباسها برای مدتی باقی میمانند، اما مواد بوی خود را فوراً از دست می دهند و در همان ساعت استفاده از بین می روند. بالاترین استفـاده آنها این است کـه وقتی زنی از جایی عبور می کند، بوی او ممکن است توجه افراد را به خود جلب کند این همه پول برای لذت بردن شخص دیگری پرداخت می شود، زیرا شخصی که بوی عطر را در خود دارد (عطر زده باشد) نمیتوانـد عطر خود را حس کند. هنـر عطرسازی امروز تضمیـن می کند که بلـه، ما می توانیم عطر را روی خودمان ببوییم – اما ویژگی های زودگـذر و موقت آن است که تا حدی آن را بطور ویـژه ای گـرانبها و لذت بخش می کند. اما معروف است کـه رم از درون منفجـر شد. امپراتـوری روم فقط سقوط نکـرد، بلکه دچـار فروپاشـی شد و عامل آن انحطاط و فساد بود. و تقریباً همین مسئلـه برای استفـاده از عطـر در اروپا پیش آمد، برای چند صد سـال. هنوز در کلیساها از بخور استفـاده می شد و باغهای معطـر کشت و زرع (مخصوصا توسط راهبان) می شدند – اما در قرون وسطی ، فقط پیچیدن بوی اسطوخودوس، رزماری، مریم گلی و گل رز از باغهای خلوت نمیتوانسته کار چندانی برای پنهان کردن بوی تعفن در زندگی روزمره انجام بدهد .